1. Καριέρα
     My Stealthy Freedom (Η Αόρατη Ελευθερία μου)    Διαμάχη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκάκι Γυναικών  

2. Συμβόλαιο με VOA Persian

3. Βιβλιογραφία

4. References

Η Μασουμέχ “Μασίχ” Αλινετζάντ-Γομί (Περσικά: مسیح علی‌نژاد‎, γεννημένη στις 11 Σεπτεμβρίου 1976 στην Γομικόλα, Μπαμπόλ) είναι Ιρανο-Αμερικανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας. Αυτή τη στιγμή δουλεύει ως παρουσιάστρια/παραγωγός για το Voice of America Persian, ανταποκρίτρια για το Radio Farda, είναι συχνή συνεργάτιδα για το κανάλι Manoto και συντάκτρια για το IranWire.

Η Αλινετζάντ είναι ευρέως γνωστή για την κριτική της κατά των ιρανικών αρχών.^[1] Ζει σε εξορία στη Νέα Υόρκη, έχει κερδίσει διάφορα βραβεία όπως το βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από το UN Watch’s 2015 κατά τη Σύνοδο της Γενεύης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το Omid Journalism Award από το Mehdi Semsar Foundation, και το "Highly Commended" AIB Media Excellence Award.^[2]

Καριέρα

Η Αλινετζάντ γεννήθηκε ως Μασουμέχ Αλινετζάντ, αλλά χρησιμοποιεί το όνομα “Μασίχ”(περσική λέξη για το Μεσσία), το οποίο είναι ο τίτλος του Ιησού στο Ισλάμ και το Χριστιανισμό. Η Αλινετζάντ ήταν πολιτικά ενεργή από μικρή ηλικία και είχε συλληφθεί το 1994 για την παραγωγή φυλλάδων κριτικών προς την Κυβέρνηση. Η Αλινετζάντ ξεκίνησε την καριέρα της στη δημοσιογραφία το 2001 στην εφημερίδα Hambastegi, και έπειτα δούλεψε για το Iranian Labour News Agency (ILNA). Εφημερίδες όπως Shargh, Bahar, Vaghaye, Ettefaghiye, Ham-Mihan, και Etemad Melli έχουν επίσης δημοσιεύσει άρθρα της. Κατά την περίοδο του έκτου και έβδομου Κοινοβουλίου, η Αλινετζάντ ήταν η κοινοβουλευτική δημοσιογράφος.

Το 2005, έγραψε ένα άρθρο εισηγούμενη πως Υπουργοί ενώ ισχυρίζονταν ότι υπέστησαν περικοπές, στην πραγματικότητα εκλάμβαναν σημαντικά χρηματικά ποσά ως bonus για άλλες εργασίες. Το άρθρο δημιούργησε έντοχη διαμάχη, και οδήγησε στην απόλυσή της από το Κοινοβούλιο.^[3]

Το 2008, έγραψε ένα αμφιλεγόμενο άρθρο στην Etemad-e Melli με τίτλο “Τραγούδι των Δελφινιών” όπου συγκρίνει τους ακόλουθους του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ με πεινασμένα δελφίνια που δημιουργούν ήχους και εκτελούν πράξεις ψυχαγωγίας ώστε να αρπάξουν ένα κομματάκι φαγητού από τον εκπαιδευτή τους. Κάποιοι θεώρησαν το άρθρο πολύ προσβλητικό προς τον πρόεδρο και το λαό, και εν τέλει, ο Μεχντί Καρούμπι, διευθυντής της εφημερίδας, απολογήθηκε για το άρθρο.^[4]

In 2008, she wrote a highly controversial article in Etemad-e Melli daily, called "Song of the Dolphins", where she compared Mahmoud Ahmadinejad's followers to hungry dolphins that make sounds and perform entertaining acts to grab a morsel of food from their trainer. Some people regarded the article as very offensive towards the president and the people, and eventually, Mehdi Karroubi, the director of the paper, had to apologise for the article.^[5]

Το καλοκαίρι του 2009, κατά τη διάρκεια της διαμονής της στις ΗΠΑ, η Αλινετζάντ προσπάθησε πολύ να πάρει μία συνέντευξη από τον Μπαράκ Ομπάμα, ωστόσο το αίτημα της απορρίφθηκε, παρόλο που παρέλαβε visa για αυτό το σκοπό. Η visa της έληξε, και χρειάστηκε να επιστρέψει στην Αγγλία. Όσο βρισκόταν στις ΗΠΑ συμμετείχε σε ορισμένες διαδηλώσεις Ιρανών, και εκφώνησε ομιλία σε μία στο Σαν Φρανσίσκο, όπου είπε, απευθυνόμενη στις αρχές του Ιραν, “Τρέμουμε επί 30 χρόνια, τώρα είναι η σειρά σας να τρέμετε.”

Η συνέντευξή της στο Voice of America εμφανίστηκε μαζί με κομμάτια βίντεο που έφτιαξε, και ονομάστηκε “A Storm of Fresh Air”. Το 2010, μαζί με μία ομάδα Ιρανών συγγραφέων και διανοούμενων ίδρυσαν το Ίδρυμα IranNeda. Μετά τις προεδρικές εκλογές του 2009 στο Ιραν, δημοσίευσε ένα μυθιστόρημα με τίτλο “A Green Date”^[6]

Η Αλινετζάντ αποφοίτησε το 2011 με πτυχίο στα Communication, Media and Culture από το Oxford Brookes University.^[7]

My Stealthy Freedom (Η Αόρατη Ελευθερία μου)

Το 2014, η Αλινετζάντ ξεκίνησε το “My Stealthy Freedom” (Η Αόρατη Ελευθερία μου), μία σελίδα στο Facebook που προσκαλεί Ιρανές να αναρτούν φωτογραφίες τους χωρίς να φορούν χιτζάμπ. Η σελίδα γρήγορα προσέλκυσε διεθνή προσοχή και έχει συλλέξει εκατοντάδες χιλιάδες like.^[8]

Το 2015, η Σύνοδος της Γενεύης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της παρέδωσε το βραβείο για τα δικαιώματα των γυναικών επειδή “έδωσε φωνή σε εκείνες που δεν είχαν και συντάραξε τη συνείδηση της ανθρωπότητας ώστε να υποστηρίξει τον αγώνα των Ιρανών γυναικών για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία, και ισότητα”.^[9]

Η Αλινετζάντ έχει πει πως δεν εναντιώνεται στη χιτζάμπ, αλλά πιστεύει πως θα έπρεπε να είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Στο Ιραν, οι γυναίκες που εμφανίζονται δημόσια χωρίς χιτζάμπ ρισκάρουν να συλληφθούν.^[10]

Διαμάχη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκάκι Γυναικών

Το 2016, η Αλινετζάντ ξεκίνησε μία εκστρατεία μποϊκοτάζ ενάντια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα σκάκι γυναικών, που έλαβε μέρος το Φεβρουάριο του 2017 στην Τεχεράνη, Ιραν. 10 . Η εκστρατεία υποκινήθηκε από τη Ναζί Παϊκίντζε, Αμερικανο-Γεωργιανή σκακίστρια. Η Παϊκίντζε αρνήθηκε να παραστεί στο διεθνές πρωτάθλημα στην Τεχεράνη γιατί σύμφωνα με το Ιρανικό νόμο, οι παίκτριες θα έπρεπε να φορούν χιτζάμπ. Η Αλινετζάντ υποστήριξε την πράξη αυτή, και συνέγραψε άρθρο με την Άζρα Νομανί στην Washington Post.^[11]

Το μποϊκοτάζ έλαβε σκληρή κριτική από ορισμένες Ιρανές φεμινίστριες και σκακίστριες προς την Αλινετζάντ. Οι περισσότερες κριτικές υποστήριζαν ότι το μποϊκοτάζ ήταν αντιπαραγωγικό και έβλαψε τις ίδιες τις Ιρανές που είχαν παλέψει για να πάρουν άδεια από την Ιρανική κυβέρνηση να κάνουν επαγγελματικά αθλήματα. Άλλοι βρήκαν “Άσπρη Σωτηρία” στο λόγο της εκστρατείας.^[12][13]

Συμβόλαιο με VOA Persian

Ως συμβασιούχος στην Voice Of America Persian, η Αλινετζάντ πληρωνόταν $61,250 για τα εβδομαδιαία προγράμματα του Tablet. VOA Persian Service.[14] Για τα τελευταία δύο χρόνια, έχει λάβει $85,600 το χρόνο, (εν συνόλω $171,200) για τα προγράμματα της στο VOA Persian.^[14]

Βιβλιογραφία

Τα απομνημονεύματά της, “The Wind in my Hair”, όπου ασχολείται με την πορεία της από ένα μικροσκοπικό χωριό του βόρειου Ιραν μέχρι να γίνει δημοσιογράφος και να δημιουργήσει ένα διαδικτυακό κίνημα που πυροδότησε πανιρανικές διαμαρτυρίες ενάντια στην υποχρεωτική χιτζάμπ, δημοσιεύθηκαν από το Little Brown το 2018.^[15]

Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία στα Περσικά:

Tahasson - περιγράφει την πολιτική αναταραχή όταν το “Έκτο Ιρανικό Κοινοβούλιο” έκανε απεργία.

Taj-e-Khar (The Crown of Thorn) - μυθιστόρημα μεταφρασμένο στα αγγλικά. Αναφέρεται στο πάθος του Χριστού και το αγκάθινο στέμμα που τοποθετήθηκε στο κεφάλι του από τους Ρωμαίους.

I am Free - ασχολείται με τα γυναικεία ζητήματα στο Ιραν, εκδομένο στην Γερμανία επειδή απαγορεύτηκε από το Υπουργείο Ισλαμικής Κουλτούρας και Καθοδήγησης του Ιραν.

Gharar Sabz (Green Rendezvous) - ασχολείται με την βία μετά τις προεδρικές εκλογές του 2009. Το βιβλίο εκδόθηκε στην Γερμανία λόγω απαγόρευσης του από το Υπουργείο Ισλαμικής Κουλτούρας και Καθοδήγησης του Ιραν.

References

• Agrotis alexandriensis
• Agrotis aliena
• Agrotis alko
• Agrotis alpina
• Agrotis alticaffer
• Agrotis amaliae
• Agrotis amasina
• Agrotis amaurodes
• Agrotis ambrosioides
• Agrotis amphora
• Agrotis andereggii
• Agrotis andina
• Agrotis angulifera
• Agrotis annexa
• Agrotis annir
• Agrotis anteposita
• Agrotis antipoda
• Agrotis aphe
• Agrotis araucaria
• Agrotis arenarius
• Agrotis arenicola
• Agrotis arenivolans
• Agrotis armena
• Agrotis atha
• Agrotis atomaris